Het gaat (ook) om kinderen!
Column Dries van Agt, 16 augustus 2011
Aan de vooravond van de zomervakantie, op 24 juni 2011, heeft onze minister van Buitenlandse Zaken een oproep gedaan tot onmiddellijke en onvoorwaardelijke vrijlating van Gilad Shalit. Deze Israëlische militair is vijf jaar geleden gevangen genomen door Palestijnse strijders aan de grens tussen Gaza en Israel. Hij is verstoken van contact van de buitenwereld. Ook het Internationale Rode Kruis kan geen contact met hem krijgen. In een brief aan de Tweede Kamer noemt minister Rosenthal diens gevangenhouding “een symbool van de terroristische activiteiten van Hamas”.
Hieruit blijkt opnieuw, voor de zoveelste maal, dat onze regering geen oog heeft, ja stekeblind is, voor de wandaden van de Israëlische bezetter. Met geen woord maakt de minister er ooit gewag van dat die bezetter duizenden Palestijnen opgesloten houdt in gevangenissen in bezet gebied en in Israël zelf. De VN houdt het erop dat tijdens de 44 jaren na de in 1967 begonnen bezetting in totaal 700.000 Palestijnen zijn gearresteerd!
De Palestijnse afdeling van Defence for Children International (DCI) heeft onderzocht hoeveel kinderen dit lot treft. De conclusie luidt: ongeveer 700 per jaar, in de leeftijd tussen 12 en 17 jaar. De van oorsprong Britse advocaat Gerard Horton, die nu voor deze DCI Palestine in Ramallah werkt, is eind juni in Nederland geweest om informatie hierover te geven. Twee Nederlands-joodse organisaties hebben hem hierbij geholpen en begeleid: Gate 48 (platform voor kritische Israëli’s in Nederland) en Een Ander Joods Geluid.
Gerard Horton en zijn collega’s in Ramallah hebben over de arrestatie (en wat daarop veelal volgt) van Palestijnse kinderen op de Westelijke Jordaanoever rapporten uitgebracht. Een aangrijpend artikel hierover van Rick Meulensteen staat in het kwartaalblad De Brug, uitgave juni/juli 2011. Dit tijdschrift wordt uitgegeven door het Steuncomité Israëlische Vredes- en Mensenrechten Organisaties (SIVMO). SIVMO, ervan overtuigd dat een vergelijk tussen Israël en de Palestijnen mogelijk is, verleent financiële en morele steun aan Israëlische groepen en organisaties die een einde willen maken aan de bezetting, protesteren tegen onrecht jegens de Palestijnen en overleg nastreven met de Palestijnen als vredespartners. SIVMO verdient het zelf te worden gesteund vanuit ons land.
DCI Palestine heeft getuigenissen geregistreerd van 180 kinderen die in de periode 2009/2010 zijn opgepakt door de bezettingsmacht. Meer dan drie kwart van hen heeft te maken gekregen met fysiek geweld: bij de arrestatie, het vervoer naar een detentiecentrum of het daarop volgende verhoor. Van bijna allen werden de handen vastgebonden, veruit de meesten werden geblinddoekt. Een kwart van de kinderen verklaarde dat ze met blinddoek en vastgebonden op de vloer van een jeep zijn overgebracht.
Wàarom worden kinderen opgepakt? Meestal op beschuldiging van het gooien met stenen naar militaire voertuigen. Vaak worden kinderen weggevoerd in de loop van de nacht. De gearresteerde krijgt vrijwel nooit te horen waarom hij wordt opgehaald en zijn ouders ook niet. Evenmin wordt gezegd waar het kind heen wordt gebracht. Bij het verhoor is het kind vrijwel altijd alleen. Een stenengooier kan een gevangenisstraf krijgen van enkele weken, zelfs wel van maanden. Feitelijk krijgt een veroordeeld kind hooguit eens per drie maanden familiebezoek. Maar voor velen is het nog beroerder. Want ongeveer de helft van de veroordeelde kinderen wordt opgesloten in gevangenissen in Israël en daar kunnen in bezet gebied wonende Palestijnen maar heel moeilijk komen, in menig geval zelfs helemaal niet. In een verklaring van 23 juni 2011 heeft het Internationale Rode Kruis Israël aangemaand familiebezoek ook mogelijk te maken voor Palestijnen die in Israël zelf zijn opgesloten.
Dat de staat Israël zich vergrijpt aan geldend internationaal recht, is al dikwijls betoogd en bewezen. In deze column stel ik aan de kaak dat Israël zich ook niet houdt aan het Internationaal Verdrag omtrent de Rechten van het Kind, al heeft het ook dit verdrag geratificeerd. Dit is een ten hemel schreiende schande. Europa, met inbegrip van Nederland, mag dit niet langer over zijn kant laten gaan. Heer minister Rosenthal, ik prijs u dat gij het pleit voert voor de vrijlating van die ene ongelukkige Israëlische militair die gegrepen is door Hamas. Maar ik noem het beschamend dat u totaal zwijgzaam blijft over het lot van de vele duizenden Palestijnen, die gekerkerd zijn in Israëlische gevangenschap.
Laat zelfs het lijden van kinderen u onberoerd?
Aan de vooravond van de zomervakantie, op 24 juni 2011, heeft onze minister van Buitenlandse Zaken een oproep gedaan tot onmiddellijke en onvoorwaardelijke vrijlating van Gilad Shalit. Deze Israëlische militair is vijf jaar geleden gevangen genomen door Palestijnse strijders aan de grens tussen Gaza en Israel. Hij is verstoken van contact van de buitenwereld. Ook het Internationale Rode Kruis kan geen contact met hem krijgen. In een brief aan de Tweede Kamer noemt minister Rosenthal diens gevangenhouding “een symbool van de terroristische activiteiten van Hamas”.
Hieruit blijkt opnieuw, voor de zoveelste maal, dat onze regering geen oog heeft, ja stekeblind is, voor de wandaden van de Israëlische bezetter. Met geen woord maakt de minister er ooit gewag van dat die bezetter duizenden Palestijnen opgesloten houdt in gevangenissen in bezet gebied en in Israël zelf. De VN houdt het erop dat tijdens de 44 jaren na de in 1967 begonnen bezetting in totaal 700.000 Palestijnen zijn gearresteerd!
De Palestijnse afdeling van Defence for Children International (DCI) heeft onderzocht hoeveel kinderen dit lot treft. De conclusie luidt: ongeveer 700 per jaar, in de leeftijd tussen 12 en 17 jaar. De van oorsprong Britse advocaat Gerard Horton, die nu voor deze DCI Palestine in Ramallah werkt, is eind juni in Nederland geweest om informatie hierover te geven. Twee Nederlands-joodse organisaties hebben hem hierbij geholpen en begeleid: Gate 48 (platform voor kritische Israëli’s in Nederland) en Een Ander Joods Geluid.
Gerard Horton en zijn collega’s in Ramallah hebben over de arrestatie (en wat daarop veelal volgt) van Palestijnse kinderen op de Westelijke Jordaanoever rapporten uitgebracht. Een aangrijpend artikel hierover van Rick Meulensteen staat in het kwartaalblad De Brug, uitgave juni/juli 2011. Dit tijdschrift wordt uitgegeven door het Steuncomité Israëlische Vredes- en Mensenrechten Organisaties (SIVMO). SIVMO, ervan overtuigd dat een vergelijk tussen Israël en de Palestijnen mogelijk is, verleent financiële en morele steun aan Israëlische groepen en organisaties die een einde willen maken aan de bezetting, protesteren tegen onrecht jegens de Palestijnen en overleg nastreven met de Palestijnen als vredespartners. SIVMO verdient het zelf te worden gesteund vanuit ons land.
DCI Palestine heeft getuigenissen geregistreerd van 180 kinderen die in de periode 2009/2010 zijn opgepakt door de bezettingsmacht. Meer dan drie kwart van hen heeft te maken gekregen met fysiek geweld: bij de arrestatie, het vervoer naar een detentiecentrum of het daarop volgende verhoor. Van bijna allen werden de handen vastgebonden, veruit de meesten werden geblinddoekt. Een kwart van de kinderen verklaarde dat ze met blinddoek en vastgebonden op de vloer van een jeep zijn overgebracht.
Wàarom worden kinderen opgepakt? Meestal op beschuldiging van het gooien met stenen naar militaire voertuigen. Vaak worden kinderen weggevoerd in de loop van de nacht. De gearresteerde krijgt vrijwel nooit te horen waarom hij wordt opgehaald en zijn ouders ook niet. Evenmin wordt gezegd waar het kind heen wordt gebracht. Bij het verhoor is het kind vrijwel altijd alleen. Een stenengooier kan een gevangenisstraf krijgen van enkele weken, zelfs wel van maanden. Feitelijk krijgt een veroordeeld kind hooguit eens per drie maanden familiebezoek. Maar voor velen is het nog beroerder. Want ongeveer de helft van de veroordeelde kinderen wordt opgesloten in gevangenissen in Israël en daar kunnen in bezet gebied wonende Palestijnen maar heel moeilijk komen, in menig geval zelfs helemaal niet. In een verklaring van 23 juni 2011 heeft het Internationale Rode Kruis Israël aangemaand familiebezoek ook mogelijk te maken voor Palestijnen die in Israël zelf zijn opgesloten.
Dat de staat Israël zich vergrijpt aan geldend internationaal recht, is al dikwijls betoogd en bewezen. In deze column stel ik aan de kaak dat Israël zich ook niet houdt aan het Internationaal Verdrag omtrent de Rechten van het Kind, al heeft het ook dit verdrag geratificeerd. Dit is een ten hemel schreiende schande. Europa, met inbegrip van Nederland, mag dit niet langer over zijn kant laten gaan. Heer minister Rosenthal, ik prijs u dat gij het pleit voert voor de vrijlating van die ene ongelukkige Israëlische militair die gegrepen is door Hamas. Maar ik noem het beschamend dat u totaal zwijgzaam blijft over het lot van de vele duizenden Palestijnen, die gekerkerd zijn in Israëlische gevangenschap.
Laat zelfs het lijden van kinderen u onberoerd?Aan de vooravond van de zomervakantie, op 24 juni 2011, heeft onze minister van Buitenlandse Zaken een oproep gedaan tot onmiddellijke en onvoorwaardelijke vrijlating van Gilad Shalit. Deze Israëlische militair is vijf jaar geleden gevangen genomen door Palestijnse strijders aan de grens tussen Gaza en Israel. Hij is verstoken van contact van de buitenwereld. Ook het Internationale Rode Kruis kan geen contact met hem krijgen. In een brief aan de Tweede Kamer noemt minister Rosenthal diens gevangenhouding “een symbool van de terroristische activiteiten van Hamas”.
Hieruit blijkt opnieuw, voor de zoveelste maal, dat onze regering geen oog heeft, ja stekeblind is, voor de wandaden van de Israëlische bezetter. Met geen woord maakt de minister er ooit gewag van dat die bezetter duizenden Palestijnen opgesloten houdt in gevangenissen in bezet gebied en in Israël zelf. De VN houdt het erop dat tijdens de 44 jaren na de in 1967 begonnen bezetting in totaal 700.000 Palestijnen zijn gearresteerd!
De Palestijnse afdeling van Defence for Children International (DCI) heeft onderzocht hoeveel kinderen dit lot treft. De conclusie luidt: ongeveer 700 per jaar, in de leeftijd tussen 12 en 17 jaar. De van oorsprong Britse advocaat Gerard Horton, die nu voor deze DCI Palestine in Ramallah werkt, is eind juni in Nederland geweest om informatie hierover te geven. Twee Nederlands-joodse organisaties hebben hem hierbij geholpen en begeleid: Gate 48 (platform voor kritische Israëli’s in Nederland) en Een Ander Joods Geluid.
Gerard Horton en zijn collega’s in Ramallah hebben over de arrestatie (en wat daarop veelal volgt) van Palestijnse kinderen op de Westelijke Jordaanoever rapporten uitgebracht. Een aangrijpend artikel hierover van Rick Meulensteen staat in het kwartaalblad De Brug, uitgave juni/juli 2011. Dit tijdschrift wordt uitgegeven door het Steuncomité Israëlische Vredes- en Mensenrechten Organisaties (SIVMO). SIVMO, ervan overtuigd dat een vergelijk tussen Israël en de Palestijnen mogelijk is, verleent financiële en morele steun aan Israëlische groepen en organisaties die een einde willen maken aan de bezetting, protesteren tegen onrecht jegens de Palestijnen en overleg nastreven met de Palestijnen als vredespartners. SIVMO verdient het zelf te worden gesteund vanuit ons land.
DCI Palestine heeft getuigenissen geregistreerd van 180 kinderen die in de periode 2009/2010 zijn opgepakt door de bezettingsmacht. Meer dan drie kwart van hen heeft te maken gekregen met fysiek geweld: bij de arrestatie, het vervoer naar een detentiecentrum of het daarop volgende verhoor. Van bijna allen werden de handen vastgebonden, veruit de meesten werden geblinddoekt. Een kwart van de kinderen verklaarde dat ze met blinddoek en vastgebonden op de vloer van een jeep zijn overgebracht.
Wàarom worden kinderen opgepakt? Meestal op beschuldiging van het gooien met stenen naar militaire voertuigen. Vaak worden kinderen weggevoerd in de loop van de nacht. De gearresteerde krijgt vrijwel nooit te horen waarom hij wordt opgehaald en zijn ouders ook niet. Evenmin wordt gezegd waar het kind heen wordt gebracht. Bij het verhoor is het kind vrijwel altijd alleen. Een stenengooier kan een gevangenisstraf krijgen van enkele weken, zelfs wel van maanden. Feitelijk krijgt een veroordeeld kind hooguit eens per drie maanden familiebezoek. Maar voor velen is het nog beroerder. Want ongeveer de helft van de veroordeelde kinderen wordt opgesloten in gevangenissen in Israël en daar kunnen in bezet gebied wonende Palestijnen maar heel moeilijk komen, in menig geval zelfs helemaal niet. In een verklaring van 23 juni 2011 heeft het Internationale Rode Kruis Israël aangemaand familiebezoek ook mogelijk te maken voor Palestijnen die in Israël zelf zijn opgesloten.
Dat de staat Israël zich vergrijpt aan geldend internationaal recht, is al dikwijls betoogd en bewezen. In deze column stel ik aan de kaak dat Israël zich ook niet houdt aan het Internationaal Verdrag omtrent de Rechten van het Kind, al heeft het ook dit verdrag geratificeerd. Dit is een ten hemel schreiende schande. Europa, met inbegrip van Nederland, mag dit niet langer over zijn kant laten gaan. Heer minister Rosenthal, ik prijs u dat gij het pleit voert voor de vrijlating van die ene ongelukkige Israëlische militair die gegrepen is door Hamas. Maar ik noem het beschamend dat u totaal zwijgzaam blijft over het lot van de vele duizenden Palestijnen, die gekerkerd zijn in Israëlische gevangenschap.
Laat zelfs het lijden van kinderen u onberoerd?